Prachtige parabel van Pablo J. Luis over de conversatie van een tweeling in de baarmoeder (vrije vertaling).

Twee baby’s bevinden zich in de baarmoeder van een zwangere vrouw en voeren een gesprek:

“Geloof jij in het leven na de geboorte?”

“Ja, zeker. Er moet iets zijn na de geboorte. Misschien zijn we hier omdat we ons moeten voorbereiden op datgene wat we later zullen zijn.”

“Flauwekul! Er is geen leven na de geboorte. Hoe zou dat leven dan moeten zijn?”

“Ik weet het niet met zekerheid…..Er zal meer licht zijn dan hier. Misschien zullen we op onze voeten lopen of ons voeden met de mond.”

“Dat is absurd! Lopen is onmogelijk. En eten met de mond. Het is gewoon belachelijk. De navelstreng is waarmee we ons voeden.

"Als je even logisch nadenkt, kan je alleen maar concluderen dat leven na de geboorte niet mogelijk is: de navelstreng is veel te kort.”

“Toch geloof ik dat er iets moet zijn, al zal het wel een beetje verschillend zijn van wat we hier gewend zijn.”

“Maar niemand is teruggekeerd van de andere kant, na de geboorte.
De geboorte is het einde van het leven.
En alles bijeengenomen is het leven niets anders dan een verdrietig bestaan in de duisternis die nergens naar leidt.”

“Goed, ik weet ook niet precies hoe het na de geboorte zal zijn.
Toch geloof ik op één of andere manier dat we onze mama zullen zien en dat zij zorg voor ons zal dragen.”

“Mama? Geloof jij dan in een 'Mama'? En waar denk je dat zij zich bevindt?”

“Waar? Ze is gewoon overal om ons heen. We leven in haar en door haar. Zonder haar zou deze wereld niet bestaan.”

“Kom zeg! Ik kan je echt niet geloven! Ik heb nog nooit een moeder gezien en dus is het logisch dat ze niet bestaat.”

"Weet je wat ik denk?
Ik denk dat er een werkelijk leven is dat ons wacht en dat we ons nu slechts daarvoor aan het voorbereiden zijn…
Want soms... wanneer we heel stil zijn... kun je mama horen zingen of voel je dat ze met haar handen onze wereld koestert."

Oorspronkelijke tekst: Pablo J.Luis Molinero