Ondertussen werd ons gezinnetje al 8 maanden uitgebreid met onze jongste telg. We zijn nu officieel een groot gezin, denk ik.  Een 18-jarige universiteitsstudent, een veertienjarige lieve meid, een pittig peuterpubertje van 2 en een klein meisje, dat net zoals haar broers en zus al perfect weet wat ze wil. Een nieuw samengesteld gezin, heet dat dan.

Handen vol

Ik krijg vaak de reactie dat dat wel bijzonder moeilijk moet zijn: pubers en baby's, mama en plusmama zijn, een groot gezin hebben. Ik moet er niet stom over doen: we hebben onze handen vol. De een heeft faalangst, de ander krampjes, de ene heeft hulp nodig bij schoolwerk, de andere moet op streng dieet voor zijn voedingsintolerantie,... Ik kan zo wel even doorgaan. Toch zijn wij ongelooflijk gelukkig dat ook ons kleine meisje er nog is bijgekomen. Ze maakt ons gezin compleet. 

Verdraagzaamheid en begrip

We hebben het er vaak over wat de kern is waarom ons nieuw samengestelde gezin zo vertrouwd en fijn voelt om in te wonen. Terwijl het objectief gezien geen makkelijke constructie is. We denken dat het te maken heeft met iedereen zichzelf laten zijn, niet teveel verwachtingen hebben of ideaalbeelden, maar blij zijn met de realiteit zoals die zich aandient. 

Bijvoorbeeld: natuurlijk vraagt een baby erbij van de grote kinderen verdraagzaamheid en begrip. Dat zijn ook mooie waarden. We zullen echter niet van hen verlangen dat ze babysitten tegen hun zin.  Niet iedereen babysit graag of heeft dat in de vingers. Kinderen krijgen was onze keuze en niet die van hen. Wij hebben dus net als veel gezinnen met jonge kinderen, een vaste babysit gezocht waar ze van houden. Het interessante is dat, door niks te verwachten, de band tussen de grote kinderen en de kleintjes, eigenlijk heel hecht en spontaan is geworden. Er is veel plezier, liefde en humor. Ze zijn broers en zussen, ze zijn liefst zorgzaam naar elkaar toe, maar hoeven mekaar niet op te voeden. Ons jongste meisje wipt bijna van onze arm als grote broer binnenkomt! 

Is dit de sleutel?

Is dit dé sleutel? Ik weet het niet. Ons bracht het in elk geval al veel goeds. Ons gezin vormt zich elke dag opnieuw naar de gemoedstoestanden en omstandigheden van die dag. Wij proberen te kijken naar elk kind, elke dag opnieuw: wat heeft dit kind nu nodig om gelukkig te zijn en te kunnen groeien? Wat zijn de sterktes van dit kind? Dan hoef je ook niet bezig te zijn met 'alle kinderen gelijk te behandelen' of 'ieder evenveel te geven'. Iedereen krijgt wat die op dat moment nodig heeft aan aandacht, zorg, geld, tijd,... (Binnen onze menselijke grenzen uiteraard... maandenlang onderbroken nachten zorgt af en toe voor een kort lontje). En dat is elke dag verschillend. 

Misschien werkt dit ook in andere gezinsvormen? Probeer het eens... En geniet van de vrijheid en authenticiteit die komt in de plaats van de verwachtingen over hoe jullie leven moet zijn en worden.

Nood aan concrete tips & handvatten

om je baby, peuter of kleuter beter te begrijpen?