“Ouders brengen hun kindje rond 3-4 m naar ons, terwijl het nog nooit in een bedje sliep en verwachten dan dat wij dat maar leren!”
1 van de vele uitingen die ik vaak hoor van mensen in de kinderopvang.
En ik begrijp deze frustratie volkomen. Hoe moet je het ook in godsnaam voor elkaar krijgen om in je eentje 8 jonge kindjes tegelijk te voorzien in hun behoeften: ze voeden, laten boeren, verschonen, aandacht, knuffels en liefde geven, slapen leggen (en slapend houden), troosten, intussen schriftjes bijhouden van wanneer/wat en hoe de baby heeft gegeten, geslapen, z’n luier vol gedaan,…? 😳
Als er dan enkele kindjes zijn die meer huilen of moeilijk slapen en de ouders vervolgens elk met aparte eisen komen (de onze slaapt enkel in de drager/de onze volgt DIT schema! de onze geeft ZELF aan wanneer hij moe is! ) dan krijg je ook nog eens het gevoel dat je niets meer goed doet...🥵
Aan de andere kant zie ik dan de ouders in mijn praktijk... de mama die zo hard haar best doet om haar kindjes noden te beantwoorden, die de datum om terug aan het werk te gaan in haar nek voelt hijgen, terwijl ze intuïtief voelt dat haar kindje haar nog zo nodig heeft.
Die verwoed en vol stress probeert of slapen in een bedje al lukt… (zucht, vandaag weer niet gelukt!)
Die zich - als het moment daar is - na een slechte nacht, geradbraakt haast van de opvang naar het werk, tijdens haar pauzes zit te kolven terwijl ze zich afvraagt of haar kindje wel zal slapen, zich na een dag werken terug haast naar de opvang, haar kindje overprikkeld terugkrijgt (want niet geslapen), en vol schuldgevoel probeert te compenseren waar ze naar haar gevoel tekort schoot (als moeder, als partner, als werknemer,…). 💔
En als frustraties hoog oplopen, mondt het vaak uit in verwijten die volledig uit proportie zijn (‘doordat jij je kindje te snel troost thuis, krijg ik het niet in slaap), wat volgens mij veel meer een uiting is van pure onmacht dan van slechte wil 😔
🤗 Zouden we - in plaats van hier met de vinger naar elkaar te wijzen - het erover eens kunnen zijn
✔️dat er gewoon iets heel erg niet klopt in onze maatschappij, als het voor zoveel partijen zo ontzettend zwaar is?
✔️dat het niet klopt dat moeders noodgedwongen zo snel terug moeten werken als het kindje haar nog zo nodig heeft?
✔️dat de kinderopvang - die zo’n ontzettend mooi werk doet - kreunt onder het teveel aan verantwoordelijkheden en te weinig geld?
Mijn raad aan jou:
Lieve ouder,
✅ twijfel er nooit aan je intuïtie te volgen of om het huilen van je kindje te beantwoorden.
✅ Volg je hart, geef die contactdutjes maar.
✅ Is je kleintje 3-4 maanden en moet je terug aan het werk? Leg niet alle verantwoordelijkheid om je kindje in een bedje te leren slapen bij de opvang, maar oefen alvast in kleine stapjes aan andere slaapassociaties, andere personen en aan wennen aan het bedje (*)
Weet wel dat elk kindje anders is en dat je dit proces wel kan ondersteunen, maar niet forceren.
✅ Voel je dat het echt veel te vroeg is en dat slapen in een bedje onbegonnen werk is? Kijk of langer thuisblijven een optie is of dat je tijdelijk een oplossingen kan bedenken (familie,…) of bespreek of de opvang tijdelijk wat meer hulp kan bieden.
(*) heb je graag mijn tips en praktische handvatten om je kindje hierin te ondersteunen? Dan is deze cursus wat voor jou.
Aan de opvang:
✅ Straf een ouders alsjeblief niet af op sensitief en responsief zijn.
✅ Weet dat oefenen niet betekent dat het meteen lukt. Een kindje is geen robotje waarbij je ‘x' doet en altijd ‘y' uitkomt.
✅ En ook nog dit: jullie doen fantastisch werk en hebben een ontzettend grote verantwoordelijkheid, chapeau.
❤️ Hoe voelt dit voor jullie?