Toen ik in februari mama werd, overkwam me een ervaring die met niets te vergelijken is. Ik had gevoelens die ik daarvoor nog nooit gekend had. Het is een onbeschrijfelijk gevoel dat uit onze liefde een nieuw wezentje is voortgekomen. Het is eigenlijk te schoon en te puur om in woorden te vatten. Ik ga dat dus ook niet proberen.
More...
Vergelijkingsdrang
Waar dit artikel eigenlijk over gaat, is de 'vergelijkingsdrang' van mensen, waar elk nieuw samengesteld gezin mee te maken heeft. Toen we vertelden aan de wereld dat ons kindje op komst was, kreeg ik heel vaak de (goedbedoelde) reactie 'eindelijk je eigen kindje'. Ik begreep dit niet goed. Of beter... ik begrijp wat mensen bedoelen maar het strookt absoluut niet met mijn eigen gevoelens. Soms hoorde ik letterlijk 'je zorgt al voor twee kinderen die niet van jou zijn, eindelijk word je beloond met je eigen kindje'. Ik begrijp dat mensen willen zeggen dat een kind krijgen dus met niets te vergelijken is. Maar... toch doen ze het. Toch worden de 'eigen' kinderen van een gezin constant vergeleken met de pluskinderen. Zelfs de leden van het gezin, de ex-partner, familie,… moeten daarvoor opletten, vind ik. Waarom? Is dat onschuldig? Ik probeer me te verduidelijken.
Het verlangen naar nog een kindje
De keuze voor een kindje van ons beiden staat absoluut los van de kinderen die er al zijn. Het is niet omdat mijn man of ikzelf een 'leegte' ervaarden, dat we voor
Kamiel gekozen hebben. Kamiel is er gekomen vanuit dezelfde wens zoals bij ouders die geen pluskinderen hebben: omdat er nog plaats was in ons hart en in ons leven, omdat het verlangen er was. Door de zinnetjes die ons gezin te horen kreeg, impliceerden mensen eigenlijk dat ons gezin geen echt gezin was zonder Kamiel, dat ik me zou opofferen voor mijn pluskinderen, dat mijn pluskinderen sowieso in ons gezin op de tweede plaats komen, na het kindje van ons tweeën. Wel, dat klopt voor ons gewoon niet.
Liefde kent geen hiërarchie
Voor mij bestaat in de liefde geen hiërarchie. Ik bedoel daarmee dat ik de mensen die echt in mijn hart zitten, niet orden in graad van belangrijkheid. Natuurlijk heeft mijn zoontje Kamiel mijn leven op zijn kop gezet. Hij heeft een unieke Liefde met grote L in me wakker gemaakt. Hij heeft me als mens veranderd. De liefde die ik voor hem voel is met niets te vergelijken. Specifiek voor hem, als mijn kind, werden in mij ook biologische processen en instincten getriggerd, op een manier zoals dat geen enkel mens voor hem gelukt is. Is dat uniek? Absoluut! En anderzijds kan ik dezelfde woorden gebruiken om te beschrijven wat me overkwam toen ik mijn grote liefde tegenkwam en mijn man en ik onze relatie een kans gaven. Op een totaal andere manier is ook de liefde voor mijn pluskinderen uniek. De weg die je met een kind gaat van wantrouwen en verdriet, naar vertrouwen en graag zien, is eveneens onbeschrijfelijk en heel mooi. Ik vind het gewoon appelen en peren met mekaar willen vergelijken.
Appelen en peren
Is het nu echt belangrijk om dat niet te doen? Ik vind van wel. Ik denk dat dat de bron van veel ellende is in nieuw samengestelde gezinnen en/of hun omgeving. Waarom mag een plusmama niet op en top mama zijn voor haar eigen kind, met alles wat daarbij hoort, zonder dat het pluskind zich 'achtergesteld' moet voelen?
Het heeft toch immers zijn/haar eigen mama? Waarom mag een plusmama haar pluskind niet op en top graag zien om wie het is, zonder de reactie te krijgen 'het is wel je kind niet'?
Nee, natuurlijk niet, dat is ook nog nooit in me opgekomen!
Door het moederschap en het plusmoederschap steeds met mekaar te willen vergelijken, doen we volgens mij afbreuk aan beide rollen.
Het is niet te vergelijken! Het zijn appelen en peren...
Stop met vergelijken...
Het gaat nog verder. Wanneer een pluskind niet steeds de impliciete boodschap zou krijgen dat de plusmama een bedreiging is voor de eigen mama, dan zou de relatie met de plusmama voor veel kinderen misschien makkelijker en ontspannener aanvoelen. Zelfs meer dan dat... de band met de nieuwe broer of zus hoeft dan geen strijd om liefde meer te zijn. Ieder heeft zijn plaats.
Ik heb al heel erg gepiekerd of ik geen beter woord vind voor mijn rol in het leven van mijn pluskinderen. Misschien is net plus'mama' misleidend. Ik heb het juiste woord nog niet gevonden. Denken jullie gerust met me mee!
Geen 'tweederang'
Het is een zeer hardnekkig iets, dat aan pluskinderen impliciet (vaak in de wereld buiten het gezin!) de boodschap wordt gegeven dat ze vanaf nu dus 'tweederangs' zijn. Zo maak je van hen eigenlijk slachtoffers, terwijl dat helemaal niet strookt met de realiteit. Ik ken ook plusmama's die heel krampachtig omgaan met het moederschap voor hun eigen kinderen omwille van de argusogen van de buitenwereld. Ze zouden niet willen dat gesuggereerd wordt dat ze hun eigen kinderen 'voortrekken', waar dat ook voor staat. Wel, dat vind ik echt spijtig.
Warm nest
Waarom kunnen we al die rollen niet gewoon naast elkaar laten bestaan? Een pluskind zal nooit dezelfde gevoelens hebben voor de plusmama dan voor de eigen mama en dat geldt omgekeerd voor de plusmama ook. Ze hebben niet 'dezelfde' maar wel 'andere' gevoelens tegenover elkaar. Wanneer dit gewoon mag beleefd worden, zonder terughoudendheid of schuldgevoelens, dan bouw je aan een authentieke band. Dan ontstaat de mogelijkheid dat het pluskind twee warme nesten krijgt. Nesten waar het zich niet tekort gedaan voelt, maar net extra mensen vindt die ermee begaan zijn en het graag zien.
Als we met zijn allen stoppen met het plusmoederschap steeds te vergelijken met het moederschap, dan kunnen we misschien stoppen met denken in termen van 'tekorten'. Dan begint het denken in termen van 'mogelijkheden'. Dan kunnen de echte gevoelens die er zijn, openbloeien.
Annelies Landuyt,
mama van Kamiel en
plusmama van Nien en Sebe
Coach nieuw samengestelde gezinnen