Ons verhaal begint zoals dat van vele anderen... Op een dag kom je de vrouw van je leven tegen...en dan ben je vertrokken. Sommige clichés bestaan echt. Bij ons ging het misschien wel heel erg snel. Na onze eerste date woonden we al praktisch samen en tijdens de tweede date verzonnen we namen voor onze kindjes. Dat we graag kindjes wilden, daar waren we het eigenlijk snel over eens!
More...
2 vrouwen, 1 wens...
Vermits we beiden vrouw zijn, was dit natuurlijk net wat minder simpel. We hadden wel hulp nodig. We kozen voor het medische traject. Al snel volgden al enkele psychologische gesprekken om te kijken of we hier wel geschikt voor zijn. Gelukkig bleek dit wel zo, tja je weet nooit he???? '2 vrouwen, dus 2 baarmoeders', zo dachten we, 'dat dit klusje zou wel eens snel geklaard kunnen zijn!'. De toekomst zou anders uitpakken...
Laat ons even teruggaan in de tijd.
2011
We gaan ervoor. We besluiten dat Liesbeth als eerste zwanger zou trachten te worden: haar werk laat dit het makkelijkst toe... en heel eerlijk, zij heeft gewoon het meeste lef! We blijken een aantal eigenschappen van de donor te mogen kiezen: de bloedgroep, de lengte en de kleur van ogen en haar...(meer echt niet!)…maar toch best spannend eigenlijk!
Dan komt de volgende moeilijke beslissing: want tja, hoeveel 'staaltjes' bestel je dan? Enerzijds is het best veel geld, dus 'teveel' is zonde van de gespendeerde centjes. Anderzijds wil je niet het risico lopen dat je volgende kindje geen halfbroertje of halfzusje wordt, dus durf je ook niet voor te weinig gaan... We kiezen voor de gulden middenweg.
zijn we ontzettend dankbaar... Dit is echt het mooiste geschenk
dat iemand ons ooit heeft kunnen geven!
De eerste poging
Dan komt de dag van de eerste poging. Het wordt een IUI (Intra Uteriene Inseminatie).
Vol goeie moed wachten we bang het eerste resultaat af.
Natuurlijk weet je ergens wel dat de eerste poging niet direct bingo zal zijn. Maar stiekem hoop je zooooo hard van wel...
Het is ook niet bingo. 2 vrouwen bij elkaar, tja, dit betekent een goed potje huilen. We overtuigen elkaar: "Volgende keer schat!' Poging 2 komt eraan. En poging 3...
Nu hebben we echt goede hoop! Het getal 3 heeft toch iets magisch he! Maar helaas... Hop naar poging 4 en 5. De moed zakt ons in de schoenen.
Scheelt er iets?
Een "laparascopietje" ertussen geeft meer duidelijkheid. Liesbeth blijkt maar een half ontwikkelde baarmoeder te hebben, een uterus unicornis noemt dat. 'Geen probleem', zeggen ze, 'alleen meer kans op vroege miskramen'. Er wordt licht over gegaan. Nog 2 pogingen verder...we zitten op 7... het getal dat je moet bereiken om kans te maken op IVF. Jeej, we maken kans...
Even de focus terug op elkaar
In heel deze slopende periode van ups en downs hebben we nood aan iets positiefs om ons aan op te trekken. We beslissen om te trouwen. Het doet ons goed om even terug op elkaar te kunnen focussen. Het wordt ook de - tot dan toe - mooiste dag in ons leven.
Back to reality
Na het huwelijk gaan we opnieuw voor onze gezamelijke droom. De ups en downs stapelen zich op. Ups, want iedere keer opnieuw ga je er 100 percent voor, ook al maak je jezelf wijs: 'Deze keer gaan we met de voetjes op de grond blijven!'. Downs, want iedere keer opnieuw doet het evenveel pijn als het weer niet lukt, ook neem je het je nog zo voor om het niet aan je hart te laten komen.
Zoveel pogingen, zoveel teleurstellingen
Na 7 pogingen hebben we het wel gehad.
Geen 7 opeenvolgende maanden, hoor!
Soms moeten we een maand overslaan omdat het eitje weer aan de verkeerde kant zit.
Dit zijn telkens tussentijdse teleurstellingen.
Plan B
Emotioneel zitten we er allebei door, Liesbeth natuurlijk nog meer dan ik. Het is tijd om over te schakelen op plan B…
We beseffen welke luxe we hebben om een plan B te hebben! Het wordt tijd om 'baarmoeder 2' op de proef te stellen... Wat de planning betreft, blijkt het als zelfstandige al veel moeilijker om mezelf in dit traject te smijten. Maar hey, we gaan er weer 200 percent voor!
Gelukt!
En ja hoor, deze keer blijkt het getal 3 inderdaad het magische nummer!!
We hebben zowaar een positieve test!!! Ons geluk kan niet op! Toch voel ik me niet zo heel gelukkig.
Raar eigenlijk... telkens ik een mama zie die zwanger is, voel ik me een beetje jaloers.
Zo vreemd...waarom eigenlijk? Ik ben zelf toch zwanger?
De eerste echo
Het wordt tijd voor een eerste echo. Met een bang hartje gaan we er naartoe.
We kijken op het scherm. Er verschijnt geen aandoenlijk pinkend lichtje…
Dat lichtje dat moet pinken, dat is het kloppend hartje!! Het pinkt niet.
Hoelang we er ook naar kijken, er gebeurt niets….
Mokerslag
Ik voel me misselijk worden.
Het dringt door. Ons baby’tje is dood. 'Ai, dit moet nog maar pas gebeurd zijn,' zegt de gynaecoloog. De woorden komen niet binnen, ik wil weglopen en verdwijnen. Ik voel me kapot gaan vanbinnen.
Pijn
Over naar de orde van de dag.
Er moet een curettage worden gepland. En er moet worden afgerekend. Oh ja, natuurlijk, ook om te horen dat je kindje dood is, moet je betalen. Dit doet pijn. Ik huil me te pletter. Liesbeth vangt me op. Enerzijds wil ik Liesbeth wegduwen...het is erg moeilijk, pas na een tijdje kan ik haar toelaten in mijn verdriet. Hier moeten we met 2 doorheen.
De moed hervinden
We helen langzaam samen, we overtuigen elkaar dat we dit als iets positiefs moeten zien. Ik kan tenminste zwanger worden! Dit is een goed teken! We gaan verder met proberen. Daar gaan we weer. Er volgt en nieuwe poging. En nog één. En ja hoor, opnieuw bij het magische getal 3 een positieve test! Oh ja..., die had ik eerst in de vuilbak gesmeten... omdat ik in de vroege uurtjes duidelijk geen streep zag. Huilend in mijn bed gekropen.
Een uur later begin ik aan de orde van de dag en werp nog een vluchtige blik op de weggegooide test. Mijn hart staat stil. Ik zie een streep! Zoals ze zeggen: "Een streep is een streep, hoe vaag hij ook is!"
Zou het?
Deze keer ben ik al misselijk voor we naar de gynaecoloog moeten voor de echo...zou dit een positief teken zijn? En ja hoor een kloppend hartje! Er groeit een echte baby in mijn buik!
We zijn dolgelukkig. Toch blijft de constante angst...dit zal toch niet weer misgaan?
De Zwangerschap
Het gaat niet mis. Ons geluk blijft duren.
De zwangerschap vordert.
Dan krijg ik plots zwangerschapsdiabetes.
De gynaecoloog vindt het geen probleem.
Mijn bloeddruk stijgt naar 18. 'Helemaal in orde mevrouw!'. Mijn gevoel zegt van niet.
De bevalling
3 dagen later op een woensdagochtend breekt mijn water. Gelukkig staat mijn valiesje al lang klaar.
Liesbeth kan hier niet blij genoeg mee zijn, na eerdere grapjes dat ik weer te vroeg in orde was met alles! Liesbeth blijft rustig en levert me veilig af in het ziekenhuis. Het wordt een marathonbevalling ... met de nodige hulpmiddelen en behoorlijk wat stress wordt onze prachtige dochter uiteindelijk geboren in de overgang van vrijdag op zaterdagnacht.
Bange momenten
Ik merk dat Liesbeth in tweestrijd is: bij wie moet ze in godsnaam blijven?
Ik druk haar op het hart, smeek haar bijna: 'Blijf alsjeblieft bij ons dochtertje, ik red me wel !
Bange momenten...het lijkt een eeuwigheid te duren en zal voor eeuwig in ons geheugen geprent staan...
Maar dan maakt ze pots geluidjes. 35 weken en 4 dagen, 2kg 100 , 43 cm.... Majken is geboren.
Majken
1 seconde zie ik haar. Ze is mini, maar wondermooi. Ze nemen haar mee naar de neo. Ik blijf achter. Want ja hoor, ik moet overal genaaid worden. Ik verbijt de pijn. Ze is er...ons prinsesje is er. Ze doet het goed en ze doet het beter en beter ... Na 10 dagen mag ze mee naar huis.
1 baby, 2 mama's, wat nu?
Dan begint pas een moeilijke periode! 1 baby en 2 mama’s, hoe moet dat nu?
We hebben allebei dat verzorgende. We willen beiden kleertjes kiezen.
We willen allebei kangoeroe zijn. Het wordt elk om de beurt... is dit goed voor haar?
We zijn erg onzeker... maar het lijkt voor ons te werken. Het is niet gemakkelijk.
Ik weet dat Liesbeth dezelfde gevoelens heeft als ik en wil zo graag dat ze een even goeie band krijgt met ons dochtertje. Soms voel ik me schuldig dat ik zoveel met haar bezig ben.
We zoeken onze weg... Gaandeweg ontdekken we onze sterktes en onze zwaktes en vinden elkaar in het midden...er ontstaat een patroon waarin we ons allebei goed voelen.
Een tweede kindje
Al na 9 maanden voelen we dat we graag een 2e kindje willen.
Zelf vind ik het nog wat vroeg, ben er nog niet helemaal klaar voor. Maar dit keer zal Liesbeth de behandelingen ondergaan en ze wil graag op tijd beginnen, gezien de lange weg de eerste keer...
Ik denk dat het opnieuw een aantal maanden zal duren...de eerste IVF poging is al meteen bingo.
We zijn blij, maar ook verward...het is moeilijk te vatten.
We blijven voorzichtig, bekijken het van dag tot dag.
Het hartje klopt. Alles gaat goed.
De eerste cruciale maanden
Enkele weken later. Ik krijg een berichtje van Liesbeth dat ze bloed verliest, veel. Ze vertrekt naar spoed. Ik volg. Met een bang hart kijken we naar de echo. Onze jongen zit er nog.
Maar Liesbeth heeft heel veel bloed verloren. Er wordt ons verteld dat het nog kan misgaan de komende uren.
Terug hoop
Maar hij blijft zitten.
We krijgen terug hoop. Enkele weken gaan voorbij.
Weer bloedverlies. Weer naar de spoed. Dit tot 4 keer toe.
Maar onze jongen blijft zitten.
Héhé, die eerste kwetsbare periode hebben we gehad! Toch spannend, hoor!
14 weken
Liesbeth klaagt van buikpijn. Misschien iets verkeerds gegeten!
De pijn evolueert naar steeds meer krampen. We worden een beetje bang.
Liesbeth heeft nu echt veel pijn. Liesbeth verliest bloed.
Ik moet de ambulance bellen. Het gaat niet goed.
We verliezen onze jongen op 14 weken. Eden was zijn naam.
We zijn kapot. We zijn gebroken.
Liesbeth is kapot.
Ik huil heel hard, op weg naar het ziekenhuis.
Sterk zijn
Dat is de laatste keer dat ik huil.
Nu moet ik sterk zijn voor Liesbeth.
Ze heeft me nodig.
Ik moet haar opvangen. Ik ben sterk.
Liesbeth herstelt. Langzaam wordt ze sterker.
Langzaam wordt ik zwakker.
Ik breek. Ik ben boos op alles en iedereen.
Ik hou het niet...
De communicatie tussen ons komt op gang.
Ik ben boos.
Ik was er nog niet klaar voor.
Ik was nog niet sterk genoeg na de bevalling van onze dochter om dit te kunnen dragen.
Waarom moest je zo nodig NU al zwanger worden, Liesbeth?!?!
Het duurt nog een hele tijd, de boosheid. Ik vecht ertegen maar het is sterker dan mezelf.
Pas vanaf het moment ik naar deze boosheid kan kijken en ze kan aanvaarden, begint het langzaam aan te helen.
De moed hervinden
Nu is Liesbeth sterk. Ze vangt mij op.
Onze dochter is ons lichtpuntje. Haar zien, horen, ruiken, voelen, werkt helend en laat de liefde en de hoop weer stromen.
Liesbeth wordt nog sterker. Ze durft het aan om verder te proberen. Er wordt ons verteld dat het opnieuw helemaal mis kan gaan. Het kan zelfs nog in week 24 misgaan. We praten veel... Zou het beter zijn nog geen band te vormen met het kindje moest ze terug zwanger worden? Het voelt tegelijk ook wel erg dubbel...
Op hoop van zegen...
Er gaan weer heel wat pogingen voorbij,waaronder een aantal cryo’s.
Teleurstelling na teleurstelling.
We spreken af dat het misschien tijd wordt om gelukkig te zijn met 1 fantastische dochter.
Maar dan gaat de laatste IVF plots een positieve uitslag. De vreugde slaat snel om in angst.
Oh nee, wat staat ons te wachten.
Ik kan dit niet nog eens plaatsen als het misgaat.
De zwangerschap
We beginnen erin te geloven.
Het is een mooie dag en we gaan op stap.
Liesbeth glijdt uit. Liesbeth valt en verliest water. We gaan naar spoed. Angst. Liesbeth moet platliggen. Liesbeth moet geopereerd worden. Ze willen een cerclage doen.
2 dagen later zijn de resultaten beter. Er wordt geen operatie gedaan. Liesbeth moet rusten en platliggen. We zijn week 12. Het worden lange bange weken vol emoties.
We halen mijlpaal 24 weken. Onze jongen is levensvatbaar.
Ons geluk kan niet op. Hij blijft zitten en hij blijft zitten.
We zijn week 35. Alles is klaar.
Ik voel me verantwoordelijk. Ik moet Liesbeth veilig in het ziekenhuis krijgen.
Ik moet babysit regelen voor onze dochter. Alle mogelijke scenario’s worden besproken. We gaan naar vroedvrouw. Alles ok. IK leg me erbij neer, hij blijft duidelijk nog ff zitten. Ik val in slaap met een gerust hart.
De bevalling kondigt zich aan....
Er wordt tegen mijn been geduwd. Ik kom van ver.
Plots ben ik klaarwakker. Liesbeth zegt de langverwachte woorden: "Mijn water is gebroken".
Ik krijg een adrenalineboost. Ik schiet in actie. Ik maan mezelf aan tot rust. Ik regel en leid. Ik vind vertrouwen. Ik vind rust. We geraken veilig in het ziekenhuis. Ik verwacht me aan een lange nacht.
Opvangen van weeën
De eerste wee is er. Het is direct een hele heftige. Liesbeth pannikeert.
Liesbeth wil een epidurale. Ik zeg: 'Liefje, dit is het begin nog maar", en denk: "OMG dit komt niet goed!". Liesbeth pannikeert nog meer. Ze spant zich helemaal op bij elke wee waardoor de pijn nog erger wordt.
Ik probeer geruststellende woorden.
Ik probeer humor.
Ik probeer afleiding.
Ik merk dat dit alles echt niet helpt...ik wil te veel helpen.
Ik denk terug aan het moment dat ik moest bevallen en besef dan...dit is een natuurlijk proces...ik mag dit niet verstoren.
Ik beslis om een stap terug te zetten en er gewoon te zijn, zonder meer... Liesbeth merkt dit.
Liesbeth laat het toe.
Liesbeth laat me toe.
Ze vindt meer en meer rust.
Ze kruipt meer en meer in een soort coconnetje.
Ze slaagt er uiteindelijk in om de pijn te 'verwelkomen'.
Ze vindt een ritme.
Ze is sterk.
Ze is fantastisch sterk.
Arbeid
Het is magisch om te zien, hoe ze bijna in een soort trance komt.
Ze gaat heel snel naar 7 cm opening. We kunnen haar overtuigen om misschien die epidurale achterwege te laten.
Ze is nu al zover gekomen. Nog 3 cm en dan neemt de oerkracht het over zeggen ze.
Liesbeth heeft een hele lage bloeddruk, dus een epidurale is dan niet de beste optie, omdat dit een bloeddrukval kan geven en dit is niet goed voor de baby.
De volledige 10 cm zijn aangebroken.
En ja hoor, ik ben erin geslaagd om toch iets nuttigs te doen!
Ik hou de hotpack op de perfecte momenten tegen haar rug.
En op de perfecte momenten blijf ik er ook weer af.
Ik mag haar hand vasthouden bij elke pijnlijke toucher, dat doet me deugd, dat ik toch iets kan doen.
Persen
Ze mag naar het verloskwartier. Ze mag persen.
Ze blijft persen. Ze is al een uur aan het persen.
Het schiet niet op. Ik maak me zorgen.
Soms mag ik aanmoedigen, dan weer niet.
Ik weet met mezelf geen blijf.
Ik ken haar toch, ik weet toch hoe ik haar kan helpen.
Ik mag niet helpen van de vroedvrouw.
Plots mag ik wel weer helpen. Ik maak me nog steeds zorgen.
Ze is al anderhalf uur aan het persen. Het duurt te lang!
De gynaecoloog komt maar niet af. De vroedvrouwen snappen het ook niet. Ze gaan haar zoeken op de gang. Ze bellen. Ze komt maar niet af. Ik word boos. Ik wil de gang oplopen om haar zelf te gaan halen, net op dat moment komt ze binnen.
Machteloos
Liesbeth mag nog eens persen. Het schiet niet op.
De ventouse wordt klaargelegd. Ik huil zachtjes. Dit wil ik niet.
Alles wordt in gereedheid gebracht. De pediater staat klaar.
Er wordt gewrongen en getrokken en gescheurd en geknipt en Liesbeth schreeuwt het uit van de pijn.
Dit gaat door merg en been. Ik probeer haar te troosten.
Ze vraagt me, ze smeekt me dat ze stoppen.
Ik huil. Ik durf niet meer te kijken.
Aster
Aster wordt geboren. Liesbeth wordt rustig.
Ik beef over heel mijn lijf.
"Kijk dan, hier is hij!", zeggen ze.
Ik durf niet te kijken, bang voor wat ik ga zien.
Ik zie een prachtig gezichtje. Hij huilt! Nu sta ik voor dezelfde keuze als Liesbeth toen: ga ik kijken naar onze jongen, of blijf ik mijn prachtige vrouw steunen? ZIJ zegt MIJ nu: "Ga naar onze jongen. Hij heeft je nodig." De cirkel is rond. Na 5 jaar hebben we onze twee fantastische wondertjes.
Dankbaar
Zwanger worden, zwanger zijn en zwanger blijven en uiteindelijk je wondertje op de wereld zetten...het is en blijft geen evidentie en brengt de nodige risico's met zich mee. Het vraagt soms veel moed en doorzettingsvermogen en zelfs lef om aan deze reis te beginnen...maar het is het mooiste wat je kan overkomen.
Ieder doet wat hij/zij kan...
Ik wil gewoon even onder de aandacht brengen dat niets op deze reis vanzelfsprekend is en er nooit lichtzinnig mag worden overgegaan...
Van onze eerste beviel ik zelf, maar nu ik het eens van de andere kant mocht meemaken, besef ik ook dat het een hele zware reis kan zijn voor papa...dat hij - zoekend naar dat ene moment waarop hij toch verlichting kan geven - soms echt niet weet wat te doen maar het uiterste van zichzelf geeft. Het is een emotionele rollercoaster voor iedereen...
Bedankt aan al die wondertjes om ons leven te verrijken ...op welke manier dan ook.
Caroline
Pas bevallen? Nood aan concrete tips & handvatten
om je baby, peuter of kleuter beter te begrijpen?
Online cursus (0-4m)
Dé "baby-handleiding" die je een hoop zoekwerk zal besparen, boordevol inzicht in je baby en alle belangrijke 'baby-basics' die elke ouder van bij de start zou moeten kennen. Een cursus die warm wordt aanbevolen door artsen, vroedvrouwen & osteopaten.
Online cursus (4m - 4 j)
Online cursus
(4m - 4 j)
Hoe kan je werken aan een betere en minder afhankelijke slaap als je NIET houdt van strenge slaaptraining en cry-it-out/controlled cry-methodes? Video-cursus voor ouders van kindjes van 4 maanden tot 4 jaar, die op zoek zijn naar milde handvatten om hun kindje te helpen slapen, vanuit verbinding.